Pogoda ducha

Największym aktem miłości bliźniego jest stała słoneczność duszy, rozsyłająca wszędzie promienie swe jasne i ciepłe.

Nietrudno o [...] pogodę ducha, gdy wszystko pobudza do radości, gdy plany nasze nam się udają, żyjemy bez trosk, zdrowie dopisuje, wszyscy nas kochają, gdy na horyzoncie naszego życia nie ma czarnych chmur. Wtedy [...] jesteśmy, jak się mówi, w dobrym humorze. Lecz gdy krzyż ciąży na naszych barkach, gdy serce wije się z bólu, wtedy niełątwo przezwyciężyć przygnębienie towarzyszące smtkowi, niepokój wynikający z trosk gryzących; niełatwo zachować ppogodę ducha i mieć uśmiech serdeczny dla wszystkich [...]. To wymaga panowania nad sobą, to jest prawdziwym uczynkiem pokuty.

Stała pogoda ducha, ten promień szczęścia Bożego przenikający na zewnątrz - oto prawdziwa cnota, oto cenny środek pokutny, oto owocne apostolstwo.

św. Urszula Ledóchowska


Pogoda ducha jest znakiem osoby wielkodusznej i umartwiającej się, która zapominając o wszystkim, nawet o sobie, stara się sprawić radość swemu Bogu we wszystkim, co robi dla dusz. Pogoda ducha często ukrywa życie wypełnione ofiarą, nieustanne zjednoczenie z Bogiem, zapał i hojność. Ktoś, kto ma ten dar pogody ducha, bardzo często osiąga wysoki poziom doskonałości. Bo "radosnego dawcę Bóg miłuje" [2 Kor 9,7] i przyciąga blisko swojego serca osoby konsekrowane, które miłuje.
 
św. Teresa z Kalkuty

Muzeum

Byłam z dwoma klasami w Muzeum F.Chopina na Tamce w Warszawie. Skromne, ale bardzo ciekawie pomyślane. Wielka szkoda, że sporo interaktywnych eksponatów nie działała... Zwłaszcza tych w najfajniejszej sali, czyli dla dzieci w wieku 3-10 lat.
Moim Słońcom się podobało, a ja bardzo się cieszę, że wcześniej byliśmy na "poważnej" lekcji nt. Chopina w Muzeum Narodowym, bo dzięki temu mogłam teraz dać dzieciakom pełną swobodę we własnym "przeżywaniu" muzeum.

Co było najfajniejsze (poza salą "zieloną")? No, jak to - włosy Frycka!

Jak?!

Jak żyć ze świadomością tego, że ludziom obok nas dzieje się straszna krzywda?
Nie, gdzieś tam, hen daleko - tym tutaj. Osobom, z którymi się na co dzień spotykam.
I to, co ich spotyka, to nie jest zło, ale ZŁO.
To nie jest smutek, przykrość. To jest fragment najstraszniejszego, obejrzanego w dzieciństwie thrillera.


Jak obronić, utulić? Przede wszystkim - jak wytłumaczyć?! Dlaczego to znowu Ciebie spotkało? Dlaczego, coś tak potwornego?


Jak zabrać z ramion innych chociaż trochę tego ciężaru przerażenia? Jak pomóc?
Co się mówi, kiedy wcale nie wiadomo, czy jakoś to będzie? Jak zatuszować pewność, że tej rany czas nie zagoi?

Jak?!

Co czyha na spokojnego profesora w miejscu pracy?

To, ja może na kaskaderkę pójdę i spokojnie emerytury doczekam.. zachęcam do lektury

konsekwencje nie integrowania się z nauczycielami

czas: przerwa obiadowa
miejsce: klasa 1
występują: Pani Od Muzyki, S. - uczeń klasy 1

Dzwonek obwieszcza przerwę. Pani Od Muzyki postanawia nie integrować się z ciałem pedagogicznym i zostaje w klasie. S. 17 razy wychodzi z klasy i wraca z kolejnymi pytaniami.
- Czy, jak człowiek ma za dużo krwi, to umiera?
- Czy, jak ja się wyprostuję, to moje żyłki się za bardzo napną i wypłynie krew?
- Prawda, że jak się ma za dużo krwi, to się umiera?
- Jak to jest z braciami pierworodnymi?
- Co się robi, jak ma się w środku za dużo? Dwa serduszka, trzy żołądki...
- Jak to się stało, że są wampiry?
- A, Baba Jaga też jest wymyślona?
- Czy promieniowanie jest w każdej bombie? Czy ono od razu zabija?
- Jakie są jeszcze inne promieniowania?
- Gdzie ja myślę, jak sobie wyobrażam?
- Prawda, że dorośli mają gorsze wyobrażenie?
...
...
...

Pani Od Muzyki postanawia zacząć czytać do snu encyklopedię oraz wydrukować sobie (na razie od A do C) hasła z Wikipedii.

A.Mickiewicz - Nad wodą wielką i czystą

Nad wodą wielką i czystą
Stały rzędami opoki,
I woda tonią przejrzystą
Odbiła twarze ich czarne;


Nad wodą wielką i czystą
Przebiegły czarne obłoki,
I woda tonią przejrzystą
Odbiła kształty ich marne;


Nad wodą wielką i czystą
Błysnęło wzdłuż i grom ryknął,
I woda tonią przejrzystą
Odbiła światło, głos zniknął.


A woda, jak dawniej czysta,
Stoi wielka i przejrzysta.

Tę wodę widzę dokoła
I wszystko wiernie odbijam,
I dumne opoki czoła,
I błyskawice - pomijam.


Skałom trzeba stać i grozić,
Obłokom deszcze przewozić,
Błyskawicom grzmieć i ginąć,
Mnie płynąć, płynąć i płyną.

(muz. I.J. Paderewski, arr. St. Wiechowicz, wyk. Schola Cantorum Gedanensis)